Elif Ünal

   Cagliari'deki 2. ayımın 10. gününden bildiriyorum burada dükkanlar hep kapalı. :) Şaka yapmıyorum. Sabah uyanıyoruz geneli kapalı. 10.00 gibi açıyor çoğu dükkanı fakat 13.00-13.30 gibi tekrar kapatıyorlar çünkü siesta için evlerine gidiyorlar. Akşam 17.00 gibi açıp 20.30'da tamamen kapanıyor. Geçen gün bu sebepten mağazadan çıkarıldık resmen. Türkiye'de olsa dur dur bir müşteri bir müşteridir o gidene kadar bekleyelim belki alır bir şeyler der ve dükkanı kapatmayız. Yalansa yalan deyin :) Türkiye'den başka bir farkı ise burada otobüsler durakta yazan saatte geliyor. Ne bir dakika geç ne erken, fena dakikler. Bunu önceki yazılarımda da yazmıştım diye hatırlıyorum. Kesinlikle 'Gaptan şu glimaları aç ya öldük sıcaktan' cümlesi duyamazsınız. Klimalar daima açık. İnsan otobüse binmek için can atıyor inanın. Yayaya saygıdan da bahsetmiştim. 'Bu çok hızlı geliyor dur dur bekle' demeye kalmadan araba duruyor. Yıllardır duyduğumuz klişeleşmiş İtalyan erkekler...

 İtalya'ya gelmemle birlikte bloguma bir haller oldu. Ne fotoğraflarım gözüküyor ne menüler adam akıllı bir halde. Durum böyle olunca da yazasım gelmiyor hiç, ama birikmiş şeyleri de anlatmadan edemeyeceğimi herkes bilir. En son blog yazımı İtalya'daki 18. günümde yazmışım. Şuan tam 32 gün oldu buraya geleli. 25 Temmuz tarihinde İtalyan Ulusal Ajansı'nın düzenlemiş olduğu On Arrival Formasyon eğitimine katıldık. 7 gün sürecek olan kampa her zamanki gibi önyargılı bir şekilde ' Ya gitmesek ne olur sanki' cümleleriiyle gittim. İlk iki günde bu düşüncelerim devam etti. Her ülkeden katılımcının bulunduğu 67 gönüllü vardı eğitimde, Türkiye'den de 9 katılımcı. İlk gün tanışma vs derken aval aval etrafa bakınmakla geçti. 2. gün yoğun, dopdolu eğitim sabah 09.00'da başladı. 09.00 -09.30 arası SVeglia yani uyanış. Çeşitli oyunlar akrobatik hareketlerle uyanmaya çalıştık. 09.30-13.00 arası İtalyanca kursumuz vardı 13.00-15.00 arası free time. 15.00-19.00 ar...