Büyüdüm ben..
Bir evimiz vardı; kutu gibi küçük, bahçeli, sevimli. Herkes o kadar çok severdi ki.. İlkokul öğretmenlerimiz dahi sık sık bahçede çay içmeye gelirdi. Bir de annemin meşhur poğaçaları vardı. Yumuşacık, puf gibi. Poğaçalar da en az evimiz kadar sevilirdi. Herkes severdi evimizi ama ben bir apartman dairesinde oturmak için can atardım.Küçük yaşımdan beri hep anne ne olur satalım şu evi de başka ev alalım derdim. Annem ise her zaman ben ölmeden bu evi satmam derdi babam da eşoğlueşek başka derdin yok diye dalga geçerdi. O kadar sıcak ve nadir bir evmiş ki yeni yeni anlıyorum değerini. Bahçesinde gecenin kaçına kadar oturur eğlenirdik. Hamağımız vardı, onun için kavga ederdik. Sek sek, üçgen, saklambaç ne oyunlar gördü o bahçe... Hep bir mutluluk, neşe. O kadar mutlu bir aileydik ki belki de hafızam sildiği için bilmiyorum ama kötü hiçbir anı hatırlamıyorum. Babam.. Ömrünü bize feda etmiş bir adam...Hep çabalamış, emek vermiş, uğraşmış, didinmiş. 24 senelik ömrümde bir kez hakaret,...
