KASTAMONU’DA OKUMAMAK İÇİN 12 NEDEN


1- Okul okul değil şantiye mübarek ! Otobüsten indiğiniz anda hele ki yağmurlu bir gün ise ayakkabılarınızdan saçlarınıza kadar çamura batmış olabilirsiniz.


2- Yurtta, evde bunalırsın bir dışarı çıkıp hava alayım dersin lakin alacağın hava iş merkezinden ibarettir. (Çarşı’da oturuyor dere boyunda yürüyebiliyorsan ne ala !)


3- Boş boş oturmayayım bari mezun olmadan iş alanında bir şeyler öğreneyim dersin ama unutma burası Kastamonu. Değil ücretli, ücretsiz çalışmak istesen bile iş yok yok yok !
   


4-Güzel bir haftasonu arkadaşlarınla plan yaparsın ancak Süt-mahalle ile her şey kabusa döner. 1 TL verdikten sonra (kısa) bir Kastamonu turunun ardından arkadaşlarının yanına ulaşırsın, benim moral sifir sifir sifir...

    





5- La kelimesi yaşam felsefen haline gelir. Günaydın la, napıyon la, görüşürüz la !

 6- Vize, final haftası gelir. Bakarsın diğer üniversitedeki arkadaşların kütüphanede sabahlayan inek modunda… Oysa senin gidebilecek bir kütüphanen bile yok la! 




 7- Aralık, Ocak, Şubat, Mart aylarında titremekten derse adapte olamadığın günler vardır. Çünkü okulun  değişik mimari yapısından ötürü ısınmayan bir sistemi vardır.









8-Ders aralarında gidebileceğin tek mekan; kantindir. Tabi yer bulabilirsen ;) Zira 1 binayı 6 fakülte paylaşmakta…Durum içler acısı

9- Yemekhanede yapılan partyyyyy’lerden hiç bahsetmeme gerek yok diye düşünüyorum. 


10-Olmayan tiyatro ve konferans salonu ayrı bir dava. Önemli biri mi geliyor amannn gelsn 3 Mart’ımız var.

11- Öğrenci mekanı diye açıldığını sandığın mekanların yalnızca 1 ay sonra … (cümle sonuna göre siz doldurun) dolduğunu görüp hayal kırıklığı yaşarsın. O mekanlar artık +40 amcaların gözleriyle insan yedikleri yerlerdir.

12- Kastamonu'da club olmayabilir lakin club görünümlü doğanlarımız, şahinlerimiz mevcut. Bir bitmediler, bitmezler, bitmeyecekler...





*** Elbette hep olumsuz değil… İçten, deneyimli ve anlayışlı üniversitemiz hocalarını tenzih ediyorum. Belki de burayı en yaşanabilir kılan onlar ve çabalarıdır…

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Salih NAYMAN röportajım

Resim
-Öncelikle kendinizden bahseder misiniz? Salih Nayman kimdir ? 1978 yılında Ankara’da doğmuş, 1992 yılına kadar Erzincan’da yaşamış bir ailenin evladıyım. .Ankara İletişim Fakültesi Radyo Televizyon Sinema bölümü mezunuyum. Okula başladıktan sonra  çeşitli radyolarda çalıştım. 4 tane radyoda haber spikerliği yaptım. Askerden önce de yerel bir televizyon da program yaptım. Askere gidip geldikten sonra Cine5’de 5 ay kadar bulundum ardından Kanal D’ye geçtim orada haberleri seslendirirken muhabirlik yapmaya başladım. Sonra Kanal 1’e transfer oldum kapanana kadar orada devam ettim. Sonra aynı grup Habertürk televizyonu kurulmuştu ben ve birkaç arkadaşım Habertürk’te devam ettik. Bunlar Ankara’daydı. 2009 yılının Nisan ayının sonunda İstanbul’a haber spikeri olarak transfer edildim. Habertürk kanalında 5 ay kadar çalıştıktan sonra Turkuaz grubuna geçtim. İlk dönemde Atv’de haberleri seslendiriyordum, A haber kurulunca spikerlik yapmaya başladım orada. İkisi bir sürdürülemez oldu. Ş...
Devamı

Salvo KOHEN

Show Haber’in, habere farklı açıdan bakan genç ve başarılı, nam-ı diğer papyonlu muhabiri Salvo Kohen ile röportaj gerçekleştirdik. -Öncelikle kendinizden kısaca bahseder misiniz ? İstanbul’da doğdum. İlköğretim ve lise eğitimimin ardından Beykent Üniversitesi Sahne ve Gösteri Sanatları Yönetimi bölümüne girdim. Bitti bitecek! Kendimi bildim bileli televizyonda çalışıyorum. Büyüklerim hakkımda “Sanırım emeklerken buraya düştü” diyorlar. Stajla başladığım işte önce kamera arkasını öğrenip daha sonra kameranın ön tarafına geçtim, ismimize muhabir diyorlar. Şimdiye dek haberin her alanında çalıştığım gibi şu sıralarda papyonumla haberin son blogunda şeker tadında haberler yapmaya çalışan bir muhabir adayıyım. -Sektöre adım atışınız, mesleğe başlayışınız nasıl oldu ? Lisede okuduğum yıllardı. İnsanın kanı kaynıyor tabi o yıllarda… Ekranda ise sabah akşam hayranı olduğum usta gazeteci Uğur Dündar var. Benim gibi içinde bir parça televizyonculuk ruhu olan herkes yanında çalış...
Devamı

23 yaş sendromu

Sabahın 07.00'sinde otobüsteyim, tıklım tıkış tabi cama burnumuz yapışıyor filan o derece. Böyle bir durum içerisindeyken aklımdan 23 yaşına girdim ben vay be cümlesi geçti. Tabi insan kendisiyle konuşurken laf lafı açar ya yine o durum. Yol boyu kendi kendime resmen içime konuştum. Artık dedim 23 yaşındayım ve kendimce 23 yaş sendromundayım. Tabi böyle bir sendrom var mıdır yok mudur bilmiyordum. Yoksa bile bence vardı. Ekşi, Uludağ'a göz attım baktım aynı dertten muzdarip 3-5 kişi var ama ya kendinizden sendrom üretmeyin be diye yakınanlar da var. Her neyse...  18 yaşına girene kadar binbir takla atar insan,yaşını hep büyük söylemeler filan. Sonra bir 18 olmayagör. Nasıl oluyor anlam veremiyorum ama 18'den 22'ye atlanıyor resmen. 18 yaşları üniversite hazırlık vs derken yorucu sıkıcı geçer. Ama 22 en cicili yaştır. Üniversitedeysen hele ekmek elden su gölden. 2 kitap oku geri kalan zamanda gez toz film izle bol bol uyu. Ama o 22'den 23'e geçtiğin gün... Şimdi...
Devamı